Op 16 juli gaven mijn broer en mijn schoonzusje elkaar het ja-woord. Het was een prachtige dag en ondanks dat het alweer ruim een maand later is, weet ik nog heel precies hoe de dag verlopen is. Vandaag neem ik jullie mee terug naar het eerste deel van die prachtige dag.

Traditie
Na een nacht flink door te hebben gewerkt, ik maakte immers de taarten en de cupcakes, ging mijn wekker al weer vroeg af. Om 8.00 uur moest ik namelijk bij de kapper zijn. Een uur later waren Fleur en mijn moeder aan de beurt. Ik had met mijn kapster eerder al besproken, dus ze ging gelijk aan de slag. Ik was na een halfuurtje al klaar, maar mijn moeder was niet bepaald op tijd, te laat kun je wel zeggen. Achja het was toch nog vroeg. Fleur kreeg een kroontje van vlechtjes om haar hoofdje en ze had ook een echt kroontje op. Die vond ze in de winkel zo geweldig, dus die moest ze natuurlijk op. Alleen duurde dag iets langer dan gepland.

Rond 10.30 uur waren we eindelijk thuis. Mijn haar zat nu wel perfect, maar over een halfuur moesten we bij de ouders van Elifa zijn. Ze werd volgens traditie ‘weggeven’ aan onze familie. Dus dat was een race om Fleur in haar jurkje te hijsen. Mezelf te voorzien van een mooi make-upje en een eerste outfit kiezen. Dat bleek lastiger dan gedacht. Ik had voor de ceremonie en het feest een prachtige jurk, maar die wilde ik nu nog niet aan, omdat we vanaf Elifa haar ouders naar de feestzaal gingen om de cupcakes af te maken. Ik koos een jurkje en sprong de auto in. Totdat ik me realiseerde dat mijn Josh V rok en een witte blouse veel leuker waren. Met dezelfde haast sprong ik de auto weer uit, gooide ik mijn schoenen en jurk uit, trok wat anders aan en met mijn hakken in mijn hand stapte ik de auto weer in.

Die vervloekte rits
De rok had een rist aan de achterkant en in mijn haast kreeg ik de rits niet goed dicht. Ik had de rist wel omhoog gekregen, maar hij was in het midden weer opengebarsten. Alsof ik al niet stress genoeg had (tijd en die cupcakes in mijn achterhoofd) werkte die stomme rok ook al niet mee. En we waren inmiddels al onderweg, dus een derde kledingwissel zat er niet meer in. Ik trok en trok aan die rits, maar met geen mogelijkheid ging dit stomme ding omlaag. Kev probeerde me enigszins te kalmeren door te zeggen dat hij het zou doen als we er waren.

We waren ruim op tijd bij Elifa haar ouderlijk huis. Mijn familie was er nog niet, alle ooms, tantes, nichtjes en neefjes, hadden zich bij mijn ouders verzameld en met mijn broer zouden ze hier heen komen. Mooi gaf mij even tijd om die rits te fiksen. Alleen wilde die rits werkelijk waar geen kant op. Kev kreeg het niet voor elkaar. Ik zag een vriendin van Elifa lopen en vroeg haar mij te helpen. Ze kreeg de rits omlaag, alleen nu wilde ie niet meer omhoog. Je kunt je voorstellen dat de stress tot een hoogtepunt steeg. Een andere vriendin werd er bij gehaald en met z’n tweetjes probeerden ze uit alle macht die rits omhoog te krijgen.

De rok & ik in gelukkigere tijden

Stond ik daar mijn rok omhoog te houden, terwijl ik mijn broer in de trouwauto zag aankomen met mijn familie er achteraan. Eindelijk kregen ze de rits omhoog, maar wederom ‘barste’ die als het ware open. Wat bleek nou, een tandje van de rits stond scheef. Gelukkig was daar Elifa’s moeder, mijn reddende engel. Ze naaide de rits gewoon met een draadje dicht, zodat de rok in elk geval voor even goed zat. Vanmiddag had ik die vervloekte rok toch niet meer nodig. Gelukkig viel het niet op en kon ik eindelijk weer een beetje normaal adem halen.

We maakten kennis met Elifa haar familie, terwijl ze zelf nog boven in haar kamer wachtte totdat ze naar beneden mocht komen. We verzamelden ons in de tuin en kregen naar traditie een drankje van een nichtje van Elifa aangeboden. Mijn broer stond te popelen om zijn bruid te zien en na lang wachten kwam ze eindelijk naar beneden. Wat was ze prachtig, ik kan me niet herinneren eerder zo’n mooie bruid te hebben gezien. Ze jurk was adembenemend. En dat terwijl ik de jurk al zeker drie keer eerder bij d’r had aangezien. Ook mijn broer zag er uiteraard prachtig uit.

De cupcakes roepen
Ik kon helaas niet al te lang blijven. Traditiegetrouw ging Elifa nu met mijn familie mee. Al luid toeterend zijn ze de straat uitgereden. Ik was samen met Kevin onderweg naar Marlies, de cupcakes moesten namelijk kregen nog een finishing touch. De topping moest er nog op, die wilde ik niet de avond ervoor op doen, ik was bang dat ie in de koelkast hard zou worden en daardoor niet meer lekker zou smaken. We waren er rond 12.30 uur en het liefst wilde ik een uurtje later weer weg. Kon ik rustig mijn jurk aandoen, make-up bijwerken en even zitten, want ze zouden om 14.45 uur op het stadhuis zijn en om 15.00 uur trouwen. Maar uiteraard ging duurde het wat langer dan verwacht, maar hoe dat verder ging, vertel ik je volgende week…

Liefs,

Frederique