Dit schooljaar is Fleur natuurlijk begonnen op school en het is dan ook super leuk om al die verhalen van haar te horen. Het leek mij altijd erg leuk om haar ook een keer naar school te brengen, zodat ik alles in het echt kon zien. Zelf sta ik ook vijf dagen voor de klas en was het dus nog niet mogelijk om haar naar school te brengen.

De vrijdag voor de herfstvakantie waren mijn leerlingen (en de juf) vrij en was daar dus eindelijk de mogelijkheid om Fleur naar school te brengen. Ik had het gelijk aan Free gevaagd, maar ik wilde natuurlijk nog wel even toestemming aan mevrouw zelf vragen. De woensdag ervoor moest ik oppassen, omdat Free en Kev met Brownie naar de puppycurcus moesten. Ik vroeg aan Fleur of ze het leuk zou vinden als ik haar een keer naar school toe bracht, maar ik kreeg helaas geen antwoord. Wel hoorde ik een hoop gegil en keek ik naar iemand die een hele grote glimlach op haar gezicht had. Omdat ik geen antwoord kreeg, vroeg ik het nog een keer… Dit keer kwam er nog harder gegil en werd ik met een kussen geslagen.. Ik nam maar aan dat dat een ja was en ik vertelde dat ik haar over twee nachtjes naar school wilde brengen.

Na twee nachtjes was het zover.. Ik vond het zelf wel een beetje spannend, want misschien wilde ze wel niet meer, maar gelukkig wel! Nog een beetje slaperig zat mevrouw aan haar broodje met wat drinken. Daarna gauw jas en schoenen aan en toen was het tijd om te gaan.

Doordat ik eerder al een keer ’s avonds mee ben geweest naar Fleur haar school, wist ik waar het was. Fleur liep echter een hele andere weg, waardoor ik het al snel kwijt was en tot drie keer toe de verkeerde kant op liep. “Hoooww, tante Lies… dat weet je toch wel?!” , “Nee, tante Lies… we gaan deze kant op” of “Tante Lies .. bij de haan gaan we pas oversteken” klonk het dan. Ze vond het maar gek dat ik dat niet wist, want juffen weten toch alles?!

Bij school aangekomen liet ze alles aan mij zien. Waar haar koekje moest, waar haar rode teddybeer was, waar haar rugzak moest hangen enz. En ja.. uiteraard heb ik nog een aantal keren gehoord dat ik dat toch wel moest weten.. Toen we de klas in liepen pakte ze nog even mijn hand vast en liet daar zien waar haar stoel stond, aan welke tafel ze zat en dat ze de dag daarvoor het hulpje was. Toen was het tijd om te gaan en ik kreeg een hele dikke knuffel en kus en ze wilde mij eigenlijk niet meer loslaten, want ik mocht niet gaan. Ik beloofde dat ik nog even zou zwaaien door het raam op de gang en na wel 10 handkusjes ging ze eindelijk naar haar vriendinnetje toe.

Toen ik daar op de gang liep kon ik mij zo goed indenken hoe die moeders ( en vast ook vaders) zich voelen als ze hun kind (voor het eerst) naar school brengen. Bizar hoe snel de tijd gaat en hoe groot Fleur al is. Wat ben ik trots op mijn kleine vriendinnetje!

Liefs,

Marlies