En dan sta je op je 19e ineens voor, misschien wel, de lastigste keuze van je leven. Ik vond het heel erg moeilijk om te kiezen wat ik wilde doen. Ik wist gewoon echt niet wat ik moest voelen en denken.

Kevin was er van overtuigd om het kindje te houden. We zouden samen gaan wonen in zijn huisje en alles zou helemaal goed komen. Mijn ouders aan de andere kant, waren een stuk minder enthousiast. Het voelde voor mij in die tijd alsof ik in een tweestrijd stond. Naar mijn gevoel, koos ik niet alleen meer wel of niet voor het kindje, maar ook stonden mijn ouders lijnrecht tegenover Kevin. Net als met de zwangerschapstest heb ik mijn keuze lang uitgesteld. Wederom dom, maar ik durfde eigenlijk geen keuze te maken. Ik wilde mijn ouders, maar ook Kevin niet teleurstellen.

Het was moeilijk om tegen mijn ouders te zeggen dat ik het kindje wilde houden. Ik wilde het niet voor Kevin houden, maar ook echt voor mezelf. Ik vond het heel eng, maar dit was wat mijn hart me in gaf. Ik zou moeder worden. Het was even schrikken voor mijn ouders, je hebt immers wel andere plannen voor je negentienjarige dochter, maar ze stonden achter mijn keuze en respecteerde deze.

Tegen de wil van mijn ouders ingaan, is denk ik het moeilijkste geweest wat ik ooit gedaan heb. Maar ik heb er tot op de dag van vandaag, ruim drie jaar later, geen moment spijt van gehad. Natuurlijk is het moederschap af en toe zwaar. Maar de mooie momenten die je ervoor terug krijgt van je kleintje, zijn onbetaalbaar.

Wat ik wil zeggen is dat je moet kiezen wat je echt zelf wilt. Dat is het aller belangrijkste. Jij moet met je keuze kunnen leven. Hoe moeilijk dat soms ook is. Je zal zien dat je als persoon groeit en er veel gelukkiger van wordt als je je eigen keuzes maakt.

Liefs,

Frederique