Wat ooit begon als goed idee om de babykilo’s kwijt te raken, is inmiddels uitgegroeid tot een lichte passie. Samen met mijn schoonzusje besloten we ruim tweeëneenhalf jaar geleden te beginnen met hardlopen. Wie had gedacht dat die eerste verschrikkelijke keren hardlopen (ik maak helaas echt geen grapje), zouden omslaan in een passie. 

Zoals met alles, waar je voor het eerst aan begint, valt dat toch even tegen als je net bezig bent. Op een maandagavond ergens in februari 2013 in de kou, besloten wij, zo sportief als we zijn, de eerste runsessie van ‘Evy start to run’ te lopen. Voor wie haar niet kent: Evy start to run is een programma dat je op je telefoon kunt downloaden. Evy, een Belgische coach, traint je conditie via virtuele lessen van muziek en aanwijzingen tot je 5 kilometer kunt rennen.

Terug naar de maandagavond, we stonden klaar om te gaan hardlopen. Oortjes in, Elifa op haar Uggs en ik op mijn All Stars, begonnen wij aan onze eerste les. Die les viel wat tegen, maar wat voelden we ons ‘echte’ hardlopers toen we werden begroet door andere hardlopers. Vanaf die dag liepen we twee of drie keer in de week hard. Halverwege de virtuele lessen was het toch echt tijd geworden om hardloopschoenen uit te zoeken. Mooie hardloopschoenen bestaan wel degelijk, iets wat ik met name niet voormogelijk hield. Maar aan deze schoenen hangen dan ook mooie prijskaartjes. Op dat moment vond ik 150 euro voor een paar schoenen iets te veel van het goeie, ik kon immers net 10 tot 15 minuten achter elkaar lopen. Ik koos voor minder dure schoenen, maar toch girly, Nikes met zwart en roze. Ook een hardloopbroek werd aangeschaft, de hardloper in mij was geboren.

Ik loop nu steeds op die schoenen en inmiddels ben ik druk aan het trainen om de 15 kilometer te volbrengen. In december, ja het gaat echt al opschieten, doe ik mee aan de 15km van de Bruggenloop in Rotterdam. Ik heb vier keer eerder meegedaan aan een hardloopwedstrijd, de LadiesRun, de 10km van de Marathon beide in Rotterdam en aan de Nike Run in Amsterdam. In 2013 de 5 kilometer, in 2014 de 7,5 kilometer en afgelopen jaar twee keer de 10 kilometer. Een wedstrijd geeft me de motivatie om te trainen, anders heb ik geen idee waar ik het voor doe. De babykilo’s zijn er inmiddels vanaf, maar stoppen met hardlopen wil ik niet. Ik vind het zonde om de conditie die ik heb opgebouwd te laten verslonzen, omdat ik mijn motivatie kwijt ben.

Het lijkt me een geweldig gevoel als ik over de finish ren. Aangemoedigd door een groot publiek, die me letterlijk naar de finish zullen schreeuwen. Mijn doel voor die 15 kilometer? Binnen anderhalf uur binnen zijn. In april liep ik de 10 kilometer in 59.56 min, dus er is werk aan de winkel. Als ik zo door blijf gaan, moet dat wel lukken. Ik ren nu drie keer in de week, al moet ik zeggen dat ik mezelf erop betrap soms een training te skippen als het weer me niet aanstaat. Ik weet inmiddels dat als ik de druk van een wedstrijd ga voelen, dit zal zo rond oktober zijn, dat ik geen training meer wil missen en me volledig focus op die 15 kilometer. 

Een ander leuk vooruitzicht, een cadeautje voor mezelf. Ondertussen loop ik drie keer hard in de week en hou ik dit ook langer vol dan 15 minuten. Die duurdere hardloopschoenen kan ik tegen de tijd van de Bruggenloop wel gebruiken. Nee, ik koop ze geen dag voor de wedstrijd, dat is vragen om blaren. Welk pareltje ik op het oog heb? De wit met roze Nike Lunarglide 6, ja die staan hoog op de wishlist!

Liefs,

Frederique