Vorige week vertelde ik je het begin van mijn bevalling. Op maandagochtend werd ik gestript en in de avond begonnen de weeën. Na de halve nacht onder de douche te hebben gezeten, belden we de verloskundige. Alles leek prima te verlopen, totdat de weeën ineens minder begonnen te worden. En dat hoort toch echt niet.

Zodra geconstateerd werd dat de weeën minder werden, moest ik mee naar boven om mijn vliezen te laten breken. Dit klinkt veel heftiger dan dat het is, want het stelt niks voor en je voelt er helemaal niks van. Het was net of een ballon kapot werd geprikt. In tegenstelling tot alle films kwam het vruchtwater er niet in een keer uit, maar kwam er steeds wat uit. Daar liep ik dan in een soort gigantische luier, wat een lol dat bevallen. Nog zoiets, toen bleek dat het nog wel even ging duren, is Kevin naar de stad geracet om een nieuw fototoestel te kopen. ‘Dan kunnen we extra mooie foto’s maken als de baby er straks is. Mannen…

Nadat mijn vliezen werden doorgebroken, moest ik naar het ziekenhuis toe. Ik wilde sowieso in het ziekenhuis bevallen, dus ik vond het geen probleem. In het ziekenhuis werden de weeën in de gaten gehouden, door een groot apparaat dat naast mijn bed stond. De weeën begonnen weer heftiger te worden en er werd voorgesteld of ik een ruggenprik wilde. Ik had niet eens tijd om bang te worden, want binnen no-time kwamen er twee verplegers in een blauw pakje binnen lopen. Ik moest aangeven wanneer mijn wee voorbij was, dan moest ik voorover bukken, werd ik verdoofd en toen kreeg ik DE prik. Nou ik kan je eerlijk vertellen dat het mij 100 procent is meegevallen. Het deed haast geen pijn. Het infuus dat ik in mijn hand kreeg, deed meer pijn dan de ruggenprik. Even na de ruggenprik werd me gevraagd of ik pijn had. Ik weet nog dat ik zei: ‘nee, ik voel niks’. Bleek dat ik de eerst volgende wee al niks meer voelde.

Ik leek wel een patiënt van de intensive care, overal liepen draden. Een om mijn hartslag in de gaten te houden, eentje om Fleur d’r hartslag in de gaten te houden, het draadje van mijn infuus en het draad van mijn ruggenprik. En toen begon het wachten, wachten en nog meer wachten. Ik had gelukkig geen pijn meer, maar voelde me toch niet heel prettig. Om de zo veel tijd werd er even gekeken, nouja meer gevoeld, hoe ver ik al was. Ik bleef maar op de 4 centimeter haken en je hebt er toch echt 10 nodig wil de baby eruit kunnen. Kevin, mijn moeder en vader waren de hele tijd bij me. Ook voor hen duurde het eindeloos.

Rond acht uur werd er nog eens gekeken, ik lag toen inmiddels al zo’n zes tot zeven uur in het ziekenhuis, hoe ver ik was. Nog steeds maar 4 centimeter. Er werd uitgerekend dat als het zo verder zou gaan, dat ik dan pas de volgende ochtend een keer bij de 10 zou zijn. Ze zouden een uur later nog een keer kijken, anders gingen ze aan andere opties denken. Een uur later, nog steeds die verdomde 4 centimeter. Er werd mij verteld dat als het zo verder ging, ik zo moe zijn zou tegen de tijd dat ik bij 10 centimeter was, dat persen heel moeilijk zou worden. Er werd voorgesteld een keizersnede te doen, zonder na te denken zei ik dat ik dat wel wilde. Na al die tijd mocht ze er nu toch echt wel eens uitkomen, dat het me niet meer kon schelen hoe. Ik had wederom geen tijd om nerveus te worden. Ik werd gelijk naar de operatiekamer gebracht. Ik weet nog heel goed dat ik me verwonderde hoeveel dokters er wel niet waren. Een om mij in de gaten te houden, een om Fleur in de gaten te houden, de ruggenprik man, de dokter en talloze assistentes.

Vanaf mijn borst werd een doek omhoog gehouden, zodat ik niet kon zien wat er precies gebeurde. Dat hoefde van mij ook echt niet. Ik vond het doodeng en trilde ontzettend, wat trillen kon trouwens, want mijn buik kon ik echt niet meer bewegen. Ik werd plat gespoten ;). Het enige wat ik voelde was een soort getrek. En vlak voor dat Fleur geboren werd, voelde dat vrij heftig. Ze vroegen of Kev, ja die was er gewoon de hele tijd bij in zijn blauwe dokterskostuum, de baby geboren wilde zien worden, want dan moest ie nu opstaan. En dat deed die ie gewoon gedaan, hij heeft gezien hoe Fleur uit mijn buik werd gehaald. Ik weet nog dat ik vroeg of het echt een meisje was, we hadden een roze kinderwagen, wilde het toch even zeker weten.

Om 22.15 uur werd Fleur Janine Desi geboren. Ze werd op mijn borst neergelegd. Wat een geweldig gevoel was dat. Ik ben nog nooit zo trots geweest, zo gelukkig als op dat moment. Wat was ze mooi en klein. Ze mocht maar even bij me blijven, want ze moest gecontroleerd worden door de kinderarts. Kev ging met Fleur mee. Ondertussen werd ik dichtgemaakt, klinkt zo heerlijk smerig. Dit duurde een stuk langer, dan dat Fleur eruit gehaald werd. Ze hadden foto’s gemaakt van Fleur, die bij me worden opgehangen. En driekwartier later, mocht ik dan eindelijk terug naar de kamer. Daar stonden mijn ouders, broer en Elifa op mij te wachten. Na dat lange wachten kon ik mijn kleine meisje eindelijk in mijn armen houden, haar kussen en knuffelen. Nog niet wetende dat ze zo’n tien uur later op de couveuse afdeling zou liggen…

Liefs,

Frederique