Toen ik afgelopen maandag een traantje liet nadat ik Fleur naar school had gebracht, realiseerde ik me dat die traan te maken had met loslaten. Ik vond het stiekem ook wel een beetje vreemd om Fleur bij de juf achter te laten, terwijl ik haar net, misschien welgeteld een uurtje, ken. Ik was verdrietig, omdat mijn meisje nu nog groter gaat worden. En nee dan bedoel ik niet alleen in de lengte.

De aankomende tijd gaat ze zoveel leren en nieuwe indrukken krijgen. Ze moet ineens gaan luisteren naar een juf, iemand die toch echt wel wat strenger is dan mama. Ik maakte me die eerste dag zorgen of ze haar broek wel omhoog zou krijgen, als ze naar de wc zou gaan. Hier in huis komt ze regelmatig in haar blote kont tevoorschijn om die billen eens flink te schudden in de woonkamer. Op school kan dit natuurlijk niet, daar had ik eigenlijk helemaal niet bij stil gestaan.

Uiteraard maakte ik me zorgen om niks. Ze had haar broek netjes omhoog gedaan, maar ze kreeg alleen haar knoop niet dicht. Gelukkig wilde de juf haar helpen. En met het aandoen van haar jasje, had ze aan een meisje gevraagd of die even wilde helpen. Ik maak haar veel kleiner dan dat ze is, stiekem omdat ik nog zo graag voor mijn meisje wil zorgen. Het liefst alles voor haar doen. Maar het is al een zelfstandige meid aan het worden. Als iets niet lukt, dan vraagt ze het gewoon en dat maakt me super trots.

Het is heel lastig om je eigen kindje los te laten. Ze gaat de grote wereld in en het gaat d’r ook nog eens goed van af. Ik vind het prachtig om te zien en horen hoe ze vriendinnen maakt en wat ze gedaan heeft. Dat ze goed luistert naar de juf en om hulp vraagt wanneer dat nodig is. Net zo fijn om bij het ophalen te horen dat ze je onwijs gemist heeft. Maandag kreeg ik zo’n dikke knuffel dat we bijna allebei omver vielen. We liepen hand in hand naar de bakker, want dit grote meisje verdiende wat lekkers.

Liefs,

Frederique