Als ik terug denk aan mijn bevalling, weet ik al snel waarom er nog geen tweede kindje is… Grapje! Mijn bevalling duurde lang, het was een heuse zit van 36 uur. Tijdens die 36 uur ben ik onwijs goed verzorgd, was ik altijd omringd door liefdevolle mensen en kijk ik er toch met een tevreden gevoel op terug. Al hoop ik stiekem wel, mocht er ooit een tweede kindje komen, dat het dan ietsje sneller gaat allemaal. Vandaag deel 1 van mijn bevalling.

Doordat ik niet goed wist wanneer mijn laatste menstruatie was, kon er niet precies uitgerekend worden hoe ver ik exact met mijn zwangerschap was. Toen mijn ‘40’ weken zwangerschap erop zaten, werd er een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. Ik zou namelijk gestript worden. Dat houdt in dat een verpleegster of gynaecoloog in de baarmoedermond de vruchtvliezen los probeert te maken om zo de bevalling op te wekken. Ik was super nerveus voor de afspraak, had werkelijk geen idee wat er nou precies ging gebeuren. Het strippen was voor mij geen prettige ervaring. Ik vond het erg vervelend, maar hoopte dat de bevalling nu snel op gang zou komen.

De eerste uurtjes na het strippen, voelde ik nog niet zo veel. Wat later kreeg ik buikpijn, dat te vergelijken is met menstruatiepijn (voor de vrouwen onder ons). Ik weet nog goed dat ik de hele avond met een kleedje op de bank heb gelegen, dat Kev me heel goed verzorgde en ik steeds warme chocolademelk kreeg. Rond 22 uur toch mijn moeder maar even gebeld, ik kreeg steeds meer buikpijn en voelde me niet lekker. Ik vroeg me steeds af of dit al weeën waren of gewoon wat anders. Ik had geen flauw benul hoe dat zou moeten voelen, die weeën. Ja pijnlijk, maar dit was ook geen pretje. Even later stond mijn moeder bij ons, met een tasje met spulletjes, bij ons voor de deur.

De buikpijn werd steeds heviger. Het was inmiddels nacht en ik probeerde te slapen, maar dat wilde niet lukken. Kev en mijn moeder waren omstebeurt bij me. Mijn moeder kwam met het idee dat een warme douche wellicht zou helpen tegen de pijn. En jawel het douchen hielp, je snapt natuurlijk wel dat ik vervolgens de halve nacht in de douche op een krukje gezeten heb ;). Slapen deed ik die nacht niet en tegen de ochtend werd het tijd om de verloskundige te bellen, mijn bevalling was echt begonnen (jippie).

De verloskundige kwam kijken hoe het met me ging. Na even voelen, bleek ik twee centimeter ontsluiting te hebben. Je moet uiteindelijk 10 centimeter hebben, maar het begin was er in elk geval. De verloskundige werd door een andere lieve vrouw afgelost, ze had er al een hele nacht bij iemand anders opzitten. In de middag kwam de nieuwe verloskundige voor de tweede keer bij me kijken en ik weet nog heel goed wat ze zei: ‘normaal ga je er steeds slechter uitzien, maar je ziet er veel beter uit dan vanochtend’. En dat klopte ook, de weeën waren afgenomen, ik had veel minder pijn en voelde me eigenlijk prima, maar dat hoort natuurlijk niet als je gaat bevallen…

Volgende week deel 2!

Liefs,

Frederique