Het nichtje van Kevin is een tijdje geleden bevallen van een prachtige dochter. Een dag na de geboorte is Fleur met de ouders van Kevin op kraamvisite geweest. Later is ze met ons mee geweest op visite. Sinds die dagen spelen we niks anders meer dan Sharon en Lieke. Fleur raakt er niet over uitgesproken en uitgespeeld. Ach wat schattig denk je nu misschien, maar geloof me na een tijdje is de lol er wel van af.

Ik vind het ook heel leuk als Fleur zelf met haar poppen aan het spelen is. Maar negen van de tien keer moet ik meedoen, ja moet. Dan word ik gebombardeerd tot moeder Sharon, krijg ik een pop, je raadt het al, met de naam Lieke in mij armen gedrukt en gaan we spelen. Fleur zelf is de grote zus van Lieke, die heeft ze trouwens zelf verzonnen, want die bestaat in het echt niet. En zo spelen we samen, het liefst de hele ochtend, de hele middag en de hele avond.

Nu denk je misschien, ik kan me voorstellen dat je dat na een tijdje zat wordt. Elke dag hetzelfde verhaal spelen, want het moet uiteraard zoals Fleur het zegt. Maar dat is nog niet eens het vervelende. Nee Fleur zegt ook letterlijk wat je moet zeggen als je Sharon en Lieke bent. Want ben je Sharon, dan ben je automatisch ook Lieke. Fleur zegt dan: ‘Lieke moet zeggen dat ze honger heeft’ of ‘Sharon moet zeggen dat baby Lieke stout is’ en zo gaat het, de HELE tijd. Geloof me dat er een tijd komt dat je het wat minder leuk gaat vinden. Want Fleur blijft het net zo lang zeggen totdat je het daadwerkelijk gezegd hebt.

Ik heb geprobeerd Fleur, Lieke en Sharon te laten zijn. Zodat ze zelf de stemmetjes kan doen. Maar dat ziet mevrouw niet zo zitten. Soms moet ik ook hele rare dingen doen. Dan moet baby Lieke haar grote zus slaan of expres speelgoed afpakken. Volgens mij probeert Fleur daar duidelijk mee te maken dat ze nog geen behoefte heeft aan een broertje of zusje. Komt eigenlijk wel goed uit, want mama vind het ook wel best zo. Dan speel ik wel weer een extra keertje de poppenmoeder.

Liefs,

Frederique