Afgelopen zondag was het dan zo ver, de Bruggenloop in Rotterdam. Ik was er in tegenstelling tot wat ik me had voorgenomen niet bij. Niet omdat ik er niet bij wilde zijn, al had ik best wat beter kunnen trainen, maar er zat een grote ontsteking aan de binnenkant van mijn kuit. Het leek me niet verstandig om te gaan lopen, al baalde ik er zeker van dat ik er niet bij kon zijn.
Ruim twee weken geleden had ik uit het niets eens een stekende pijn aan mijn been. Toen ik ging kijken wat het was, leek het net een grote muggenbult. Een rood bergje met een enorme schijf er om heen. Ik dacht dat ik gestoken was, maar toen het na een paar dagen alleen maar erger werd in plaats van minder, wist ik dat het iets anders moest zijn.
Toen ik bij mijn ouders was, liet ik de inmiddels groot geworden rode bult aan mijn moeder zien. Ze zei gelijk: dat is een steenpuist. Ik Google het gelijk en jawel, alle symptomen kwamen overheen. Een stekende puist, die vanzelf opengaat zodra die rijp is. Zo vies als het klinkt, zo vies het ook. En een pijn dat het deed. Hoe ik er aan kom is een raadsel, ik hoop maar dat dit de eerste en gelijk laatste keer was. Vorig weekend was ie zwart geworden en een paar dagen later ging die dan eindelijk open. Gelukkig ging dat vanzelf, want de dokter had me verzekerd dat het geen pretje was als hij dat moest doen.
De wond moest open blijven, zodat de ontsteking eruit kon. Nu precies een week nadat ie open is gegaan, loop ik nog steeds met gaasjes om. Het is nog steeds open. Gelukkig doet het geen pijn meer. En ik kan inmiddels weer iets anders aan, dan een te grote trainingsbroek 😉 De afgelopen weken heb ik dan ook niet hardgelopen en afgelopen zaterdag nam ik de definitieve beslissing om niet te gaan lopen. Ik vond 15 kilometer te ver om ‘even’ te lopen. Ik vind het heel jammer dat ik het heb moeten missen. Al moet ik toegeven dat ik niet zo goed getraind was, als ik gewild had. Ik ga nu op zoek naar een volgende uitdaging. Een run die ik kan lopen, zonder de Mount Everest op mijn been 😉
Liefs,
Frederique