Het moederschap kan zo nu en dan best pittig zijn. Het is zeker waar dat je veel mooie momenten beleefd met je kindje. Maar geloof me als ik zeg, dat ik Fleur soms zat ben. Nu begint het opvoeden echt. Fleur heeft een duidelijke eigen wil en kan onwijs koppig doen. Laat ik daar gelijk een voorbeeldje van geven. Toen we laatst bij opa koffie gingen drinken, stond de koekjestrommel op tafel. Fleur pakte zelf een koekje, dus ik zei: ‘als je een koekje wilt, moet je het eerst even aan opa vragen’. Mevrouw legt het koekje demonstratief weg en kruipt beledigd onder de keukentafel. Het koekje heeft ze niet meer gegeten. Want ze vertikte het om te vragen.

Als Fleur niet luistert of slaat of bijt, zetten we haar op de trap. We zeggen dan wat ze fout heeft gedaan en dat ze terug de kamer in mag komen, als ze ‘sorry’ komt zeggen. En dat ‘sorry’ zeggen, kan heel lang duren, kan ik je uit eigen ervaring vertellen.

Zo boos als ze afgelopen donderdag was, heb ik Fleur nog niet eerder meegemaakt. Ik zeg altijd zo’n tien minuten van te voren dat we bijna naar bed gaan. Zo ook deze avond, maar toen ik zei dat we echt naar bed ging, ontplofte ze. Fleur wilde nog drinken en een banaan eten en nog een filmpje kijken. Ik heb d’r uiteindelijk meegesleept naar de wc, ze wilde niet meer op haar benen staan, dus dat was knap lastig om haar broek omlaag te krijgen. Eindelijk geplast, wat een hele opgave was, nam ik Fleur mee naar de trap. En daar begon ze te gillen en te schreeuwen, ik wist niet wat me overkwam. Ik zei dat ze moest ophouden, anders zou ik geen verhaaltje meer voorlezen en liedjes zingen. Dat werkte niet. Ik heb haar opgepakt, op bed gelegd, haar kleren uitgedaan, pyjama aangedaan en ik ben naar beneden gelopen.

Ik was helemaal klaar met haar. Ze heeft, zonder te overdrijven, 20 minuten lopen gillen. Met dingen als ‘mama kom onmiddellijk hier!’ Of ‘je moet nu een verhaaltje komen voorlezen’. Ik was niet van plan om naar boven te gaan en dat heb ik dan ook niet gedaan. Pas toe ik zelf naar bed ging, ben ik even bij d’r wezen kijken. Toen ik om een kusje vroeg, draaide ze resoluut haar hoofd opzij en deed ze alsof ze verder sliep.

De volgende ochtend was ze niet direct bijgedraaid, maar uiteindelijk zei ze uit zichzelf sorry en werd ik overladen met kusjes en knuffels. Ik hoop dat ze er van geleerd heeft, maar iets zegt me dat dit vast niet de laatste ‘explosie’ was. Het moederschap is niet altijd een feestje, maar ook dat hoort erbij..

Liefs,

Frederique